#31 Wat kanker mij ook bracht

30 augustus 2024

Lieve Len,

De vakantieperiode zit er bij ons in het zuiden alweer op. Ik had drie weken vakantie waarvan we bijna twee weken daarvan naar Frankrijk zijn geweest. Vorige week maandag leverden we Finn weer netjes af op school. Groep vier inmiddels. Het was spannend en leuk.

Anders dan vorig jaar. Toen ging meneer van de kleuterklas naar groep drie en dat was één grote mijlpaal. Helaas werd deze dag overstemd met een andere uitslag. Namelijk de boodschap dat er borstkanker was gevonden in mijn borst met uitzaaiingen in mijn lymfeklieren. Maandag 28 augustus is dat precies een jaar geleden. In deze blog schrijf ik wat afgelopen jaar mij heeft gebracht. En om het positief te houden, noem ik deze dag mijn cancerversarie. Want ondanks dat de diagnose kanker niet iets is waar je op zit te wachten, heeft het proces mij heel veel gebracht. Hoe dankbaar ik ben voor het leven, mijn dierbaren en alles wat het leven leuk maakt.

Maar laat ik starten bij het begin. Op 21 augustus 2023 loop ik niets vermoedend naar de mammografie afdeling van het ETZ in Tilburg. Omdat ik een chronische darmaandoening heb, zijn mijn darmen eigenlijk altijd mijn gids geweest aangaande mijn gezondheid. Mijn darmen gingen voorspoedig zo ook mijn gezondheid. Dacht ik. Het was dus niet goed. Huilend belde ik Sander op met de mededeling en dat hij zo spoedig mogelijk naar het ziekenhuis moest komen. Na de puncties uit mijn borst en oksel werden we opgewacht op de mammacare en dat was de start van het afbreken van mijn oude leven. 

Want dat is gebeurd. Het was zwaar en het was verschrikkelijk om zo ontzettend ziek te zijn en afhankelijk van anderen. Er zijn momenten geweest dat ik bijna niks meer kon. Rechtop zitten aan tafel lukte niet, omdat mijn spieren zo slap waren. De trap oplopen was voor mij een berg klimmissie. Met twee pauzes tussendoor de trap op, voordat ik de eerste verdieping haalde. Sander heeft mij zelfs moeten helpen met wassen. De misselijkheid na chemo en de pijn van de spuit om witte bloedplaatjes aan te maken. Elke keer dacht ik: nu heb ik het wiel uitgevonden en ben ik voorbereid op de volgende chemo, maar iedere keer kwam er een nieuwe verassing en werd het steeds zwaarder. Mijn haar viel uit en ik iedere keer dat ik in de spiegel keek zag ik mijzelf aftakelen. En wanneer ik mij oké voelde, probeerde ik er nog wat van te maken, maar zo`n chemokoppie went nooit. Elke dag was een confrontatie. Gelukkig bleef mijn huid zacht door mijn goede verzorging en probeerde ik mij daarop te focussen. Maar aan die grauwe kleur kon ik niet veel veranderen. Elke dag probeerde ik naar buiten te gaan om een frisse neus te halen en een paar stappen te zetten. Maar ook dat werd steeds lastiger. Maar dit alles was voor mij niet eens het zwaarste of het meest verdrietige. Geen actieve moeder kunnen zijn voor Finn vond ik het ergst. Niet kunnen stoeien, voorlezen, helpen met lezen, spelen, lego’en en kleuren omdat mama pijn en neuropathie heeft en later omdat ze er geen kracht voor heeft. Met als dieptepunt je kind niet kunnen troosten wanneer hij ziek is, omdat je zelf met een beginnende longsteking uit het ziekenhuis komt en je weerstand te laag is. 

Fysiek en mentaal ben ik flink toegetakeld. Gelukkig heb ik goede hulp gehad van mijn dierbare omgeving en professionals en dankzij hen sta ik waar ik nu sta. Aan de buitenkant zie je nu niet dat ik ziek ben geweest. Op mijn strijderslitteken na op de plek van mijn rechterborst. Mocht ik een bekende tegenkomen die niks van mijn situatie weet, kan degene denken dat ik een metamorfose heb ondergaan. In het ergste geval kunnen ze denken dat ik een midlifecrisis heb en daardoor mijn haar heb afgeknipt.Gelukkig is dat laatste niet waar, alhoewel ik anders in het leven sta dan een jaar geleden. Vorig jaar was ik blij met mijn leven. Dacht ik. Dankbaar voor alles wat ik had en was ik bezig met volgende stappen maken. Ik volgde o.a. een opleiding waarmee ik graag wilde groeien in mijn carrière. Ik wilde meer huisdieren met bijbehorende boerderij en Sander en ik maakten al plannen voor ons volgende huis. En van al mijn plannen en stappen is niks meer over. En dat is niet omdat ik het niet meer kan, maar omdat ik het niet meer wil. Ik was alleen maar bezig met de toekomst en daardoor stond ik niet stil bij wat ik al had bereikt, überhaupt al had en dus ook niet in het moment leefde.

Dat betekent niet dat ik geen stippen meer aan de horizon heb. Deze heb ik zeker, alleen zijn ze veranderd. Ik ben er door mijn ziekteproces achter gekomen wie en wat ik echt belangrijk vind en dat ik vrijer wil zijn in het leven. En wanneer ik een grote hypotheek heb, veel huisdieren en een belangrijke carrière, ik minder tijd heb voor de dingen die ik belangrijk vind en daarbij ook geen vrijheid voel. Daardoor ben ik gaan nadenken wat ik precies wil in het leven. Nu ben ik daar nog steeds niet helemaal over uit en misschien gaat dat ook nooit gebeuren, maar wat ik wel weet is dat ik eigenlijk helemaal niet zoveel nodig heb om het leven leuk te maken. Sterker nog hoe minder ik heb, des te minder ruis, ik volop kan genieten van de kleine en grote momenten in het hier en nu.

Zoals van een dikke knuffel van Finn, met Finn stoeien en hem horen lachen of een weekend met Sander en vriendinnen naar Rock Werchter. Klinkt het cliché? Misschien, maar het is echt zo. Je kunt je voorstellen dat na zo`n dieptepunt ik veel meer ben gaan waarderen wat ik kan en heb. Ik voel mij veel gelukkiger en ik zit beter in mijn vel dan voor mijn diagnose. Terwijl ik heel veel redenen heb om mij het tegenovergestelde te voelen. Ik kan oprecht zeggen dat ik op dit moment een tevreden mens ben. Ik geniet intens van mijn gezin en andere dierbaren. Ik ben aan het re-integreren op mijn werk en aan het trainen om eind september 5 kilometer hard te lopen op de ten Miles in Tilburg. (Wat overigens heel goed gaat). Het afgelopen jaar was zwaar, maar desalniettemin sluit ik het jaar positief af. 

Sta jij stil bij dit soort momenten en hoe was jouw reis door Thailand? Vorige week ging jij onder de CT en MRI scan. Beide uitslagen zijn positief. Dat is heel goed nieuws. Ik ben benieuwd naar jouw gedachten van de afgelopen weken.

Liefs, Jennifer