#17 Een nieuw jaar met nieuwe kansen

12..januari 2024 Ha Jen, Het nieuwe jaar is al flink begonnen maar toch nog via mijn blog: de beste wensen voor het nieuwe jaar! Voor jou weer een ongelofelijk spannend jaar in je behandeltraject met een belangrijke operatie die al snel dichterbij komt. Hoe leef je hiernaartoe?  Ja, die goede scanuitslag op 11 december... Het voelt als lang geleden. De kurk van de champagne ontpopte wel in mijn hoofd maar niet in het echt. Althans, toen was het al 31 december. Echt vieren van de uitslag hebben we niet gedaan maar die donderdag konden we wel mijn nieuwe (tweedehandse) auto ophalen. Dat was ook een klein feestje waard. Het is dezelfde auto die ik had en waarmee ik het ongeluk kreeg maar dan in het zwart (een Black Beauty als je het mij vraagt...). Ben helemaal blij! Hoop van de zomer weer lekker met het dakkie open te rijden en een lekkere zomerse, slechte meezinger op de radio zoals Anne-Fleur vakantie 😉 Het gekke is dus dat na mijn goede uitslag de kanker wat meer naar de achtergrond is verdwenen. Alsof het leven weer even normaal is. Ik ben ik rustiger vaarwater terecht gekomen en ik voel mij ook best wel energiek.

Dat had ik een klein jaar geleden niet gedacht. En nu vraag ik mij weleens af, haal ik wel voldoende uit het leven. En wat is dat eigenlijk, voldoende uit het leven halen. Mijn antwoord op die vraag is trouwens 'ja'. We, ik en mijn dierbaren, hebben de afgelopen periode zoveel leuke herinneringen gemaakt en dingen gedaan, klein en groot. Zoals eind december voor het eerst op wintersport. Wintersport stond op mijn bucketlist, fijn dat daar een streep doorheen kan. Dat geeft weer ruimte voor nieuwe wensen hihi. Voorlopig gaan we nog een aantal natte, koude en gure wintermaanden tegemoet. Ik dacht altijd dat wintersport niets was voor koukleumen maar ik heb aan den lijve ondervonden dat dit niet waar is. De zon scheen, de lucht was blauw en de pistes wit. Elke dag kregen Claire en ik een paar uur les in een eigen groepje. Ik was verbaasd over de samenstelling van de groep. Een jonge meid uit Nieuw-Zeeland die geen afstand wilde nemen van de pizzapunthouding en zorgde voor de vertraging, een 40+er uit Schotland die ik nauwelijks kon verstaan en een oude Mexicaan. Hij was verrast toen ik vertelde dat er een Mexicaans restaurant in Haarlem zit met de naam Popocatépetl (een actieve vulkaan en de ene hoogste berg van het land). Trouwens, niemand van mijn gezelschap wilde een raclette delen dus die moeten wij maar eens samen gaan eten of gewoon kaasfondue. De taxichauffeur die ons naar het dorpje bracht, legde mij uit dat er verschil zit in raclette en kaasfondue. Maar er was genoeg ander lekker eten. In de uurtjes dat we niet op de piste stonden zaten we in de sauna en het zwembad. Kortom, een geslaagde wintersport! Enorm genoten van het gezelschap van mijn moeder, Daan en Claire. 

Afgelopen maandag ben ik begonnen met een nieuwe opdracht, dit keer wel parttime werken want hoe je het went of keert; mijn tijd is schaars en mijn energie niet meer wat het geweest is. Enerzijds keek ik uit naar starten met werk en anderzijds vond ik het mega spannend. Kan ik het tempo volhouden? Hoe is het om allemaal nieuwe mensen te ontmoeten die niets weten van mijn situatie? Het voelt als een groot geheim. Maar eigenlijk wil ik juist 'normaal' doorleven. Dus de komende weken houd ik mij een beetje rustig, afspreken staat op een lager pitje en ik focus mij op m'n nieuwe opdracht. Tot nu toe bevalt het erg goed. Grenzen aangeven blijft altijd mijn uitdaging, dat zal het nu ook weer zijn.  Deze week belden we elkaar via What's App en je vertelde mij over je mental breakdown en slechte slapen. Hoe gaat het nu met je? Ook zei je dat je worstelde met onzekerheid, wat de behandelingen met je uiterlijk doen en dat je (natuurlijk) niet jezelf bent als je in de spiegel kijkt. Ik zei tegen je dat je een beauty bent, altijd geweest trouwens. Dat jij zelfs kanker kunt hebben.

Ik schrok een beetje van mijn eigen opmerking maar we moesten er wel om lachen.  Kijk jij trouwens naar het programma Over mijn lijk? Het nieuwe seizoen is net begonnen. Ik twijfelde maar mijn nieuwsgierigheid (ik kan het niet anders verwoorden) won het van mijn angst. De angst om geconfronteerd te worden met het pad van anderen dat ik ook ongewild ben ingeslagen. Het pad als ongeneeslijk zieke kankerpatiënt. In de eerste scène die ging over een uitvaart, rolden de tranen al over mijn wangen. Het is zo confronterend. Kanker krijgen voelt als Russisch roulette maar kanker hebben ook. Heb je geluk? Dan heb je nog jaren vol levenskwaliteit. Heb je pech dan slaat de kanker razendsnel om zich heen en verliest je lijf de strijd terwijl je geest nog (lang) niet klaar is...

Knuffel! Lenny